Herkese merhabalar;
Öncelikle bu
anlamlı günde karşınızda olmanın mutluluğu içinde olduğumu
bilmenizi isterim.
Başta sevgili
müdürümüz Bilge AYDINOĞLU GÖKŞEN ve Müdür
Yardımcılarımızın,değerli meslektaşlarımın vede kıymetli
misafirlerimizin hemşirelik haftasını kutluyorum.
Tüm dünya
olarak 2 yılı aşkın süredir mücadelesini verdiğimiz ve nihayet
sonlarına geldiğimiz covid-19 pandemisinde sürecin başından beri
savaşan,yorulan,yıpranan ve tüm bunlara rağmen birlikte güçlenen
ayakta kalan meslek grubuydu HEMŞİRELİK.
Tüm dünya
genelinde annenin evladına,evladın annesine yaklaşmaya korktuğu
bu pandemi mücadelesinde çok korkulara şahitlik ettik,nice
üzüntülere,kaygılara , kayıplara.
Sürecin en
başından beri Covit yoğun bakım sorumluluğu yapmış ve halen
yapmakta olan biri olarak birkaç yaşanmışlığı sizlerle
paylaşmak isterim.
Evet, Pandeminin
tüm Dünyada ve de Türkiye de ilan edilmesiyle birlikte içine
girilen süreç dinamik ve belirsizdi.Herkesin kaygısı korkusu var
iken hemşireler bu sürecin tam merkezinde, hasta bireylerin nefesi
kadar yakınındaydı.Yeri geldi korkusunu dindirmek için elini
tutan oldu, yeri geldi hasta bireyin hayata tutunmak için verdiği
mücadelede onu destekleyen, solunum egzersizi yaptıran
oldu,yemegini yediren, yürüten aspıre eden oldu.
Bazen yoğun
bakımın camından kızına elini sallayan annenin elinin
ürkekliğinde yanındaydı, arkasını döndüğünde gözyaşındaydı
HEMŞİRE.
Gün geldi 18
yaşında gencecik fidanları yitirdik,annelerin hastane bahçesinde
feryadına şahit olduk,gün geldi 90 yaşındaki dedemizi şifa ile
ağzında dua ile ugurladık.
Zaman oldu aynı
saflarda yer aldığımız hemşire arkadaşımıza ‘İyi
olaçaksın, İnan,Bırakma kendini’ deyip moral olmaya
çalıştık......olmadı.Dakikalarca kalp masajı yaptık
kurtaramadık,gözümüzde yaş kalbimizde acısı kaldı Gülcan
hemşirenin....Sağlık teknikeri Tevfik abimizin...
Zaman oldu
yıllarca beraber çalıştığımız hekim
arkadaşımızın,ağabeyimizin ‘Beni uyutun hatırlamak
istemiyorum’ dediğinde gözbebeğindeki titremeyi gördük ve işte
o zaman Turgut abimizide yüreğimize gömdük.
Beni entübe
edin nolur deyip oksijen açlığına giren aile hekimi arkadaşımızın
2 saat boyunca müdahalesinde odasında yanındaydı hemşire .İlaç uygularken, kalp masajı yaparken,elini
tutarken....
Zaman oldu doğum
yapıp üçüz bebeğini koklayıp göremeden yitirdiğimiz anne ile
öldük.
Bebeği için
hiç pes etmeyip güçle direnen ve extübe olup bebeği ile taburcu
olan Aslıhan ile güçlendik.
Bir annenin
bebeğinin resmini yenidoğan yoğunbakımdan alıp gösterdiğimizde,
yavrusunun resmine sarıldığında yanındaydık, ve aklında yalnız
o görüntü ile yitirdiğimizde yine yanıbaşında.
Bir babanın
kağıt kalem isteyipte ; oğluna ,eşini kızını emanet ettiği
anda ‘ona iyi olacaksın’ diyendik. ...Ve bana Bir şey olursa bu
mektubu oğluma verin dediğindeki titreyen sesini duyandık.
Bizler her
pandemide ve her olağanüstü durumda burdayız, Hep en ön safta
üzüldüğümüz yerden güçlenerek dimdik.
2 yıldan
fazladır T1 ‘in palyatifinden,ameliyathaneden,acilden,T3 den ve
diğer tüm Yoğun bakımlardan hemşirelerimizle,
Günde 20 bin
adım atmış olan covit transfer hemşiremizle,ateş
polikliniğinde en önde çalışan hemşirelerimizle,gece gündüz
demeden yatış üstüne yatış alırken yatak planlaması yapan
süpervizörlerimizle,yoğun bakımda cpap uygulayanla,yaşam sonu
hizmeti verenle,serviste tedavi uygulayanla,çocuklarını uzaktan
sevmiş olanlarla ve hatta sevdiklerini korumak için yurt köşelerinde
kalmış olanlarla hep birlikte BİZİZ.BİZ HEMŞİREYİZ.HEMŞİRELER
GÜNÜMÜZ KUTLU OLSUN.Bu 2 yıl süresince yitirdiğimiz sağlık
neferlerimizin mekanı cennet ruhu şaad olsun...
SAĞLIK DOLU NİCE
YILLARIMIZA. (12.05.2022 )
T2 covit
yoğunbakım sorumlu HEMŞİRESİ
NURDAN TAŞKIN